Eerste stagedag
Blijf op de hoogte en volg Aleyna
04 April 2019 | Kenia, Kisumu
03-04-2019
Mijn eerste officiële stagedag zit erop. Voordat het ziekenhuispersoneel begint met werken doen ze eerst gezamenlijk bidden om 07:45. Daarna gaan ze met z’n alle ( artsen en verpleegkundigen ) alle patiënten bezoeken, lezen ze het dossier op en vertellen wat de diagnose is. Verder vragen ze aan de patiënt of er bijzonderheden zijn. Dit duurt zo’n 2 uur. De ‘ziekenhuiskamers’ zijn helemaal niet gesteld op privacy en iedereen kan van elkaar horen waarom ze daar zitten. Er staan zo’n 8 bedden in een kamer. Ze hebben niet eens gordijnen, mannen en vrouwen zijn wel gescheiden.
Wij hebben een Nederlandse coach die vandaag weer vertrokken is, dus we stonden er voor ons gevoel alleen voor. We werden helemaal niet warm en open ontvangen door het ziekenhuispersoneel en hadden zelfs het gevoel dat ze ons uitlachten. We hadden ook geen idee waar we moesten zijn en wat we moesten doen. Onze coach had ze wel 10x verteld dat wij begeleid moesten worden, maar zij hebben daar dus geen gehoor aan gegeven.
Er kwam een jonge vrouw binnen die zwanger was, maar ze wist niet wanneer ze uitgerekend was en had krampen. Door middel van palpatie heeft de arts gevoeld hoe het kind lag, ik heb het ook mogen voelen. Verder heb ik het hartslagje van de baby ook gehoord d.m.v. een soortvan houten staafje. Ik heb ook gezien hoe ze bij haar gingen kijken of ze ontsluiting had, de arts vroeg of ik dat ook wilde, maar ik weigerde.
De arts wilde dat ik onder zijn toezicht een infuus zou aanbrengen bij een kindje, ik heb hem gezegd dat dit pas mijn eerste dag was en dat ik dit niet wilde. Hij forceerde mij wel voor mijn gevoel en wilde het bij mij doen zodat ik het kon voelen. Ik heb meerdere keren mijn grenzen goed moeten aangeven, omdat ze gewoon niet naar je luisteren. Het kindje was ook erg bang voor het infuus, maar dat interesseerde de arts niet. In Nederland is dit zo anders.
Ik heb gemixte gevoelens over mijn stage in dit ziekenhuis, omdat ik het vervelend vind om zo aan mijn lot overgelaten te worden. Ik denk dat hier wel veel uitdaging voor mij inzit, omdat je vaak je grenzen aan moet geven en omdat ik hier erg veel handelingen kan uitvoeren.
Aan het einde van mijn dag ( 16:00- 17:30 ), moesten wij verplicht in de kerk zitten, dit is voor al het ziekenhuispersoneel. Het duurde erg lang en het was er erg warm.
Mijn eerste officiële stagedag zit erop. Voordat het ziekenhuispersoneel begint met werken doen ze eerst gezamenlijk bidden om 07:45. Daarna gaan ze met z’n alle ( artsen en verpleegkundigen ) alle patiënten bezoeken, lezen ze het dossier op en vertellen wat de diagnose is. Verder vragen ze aan de patiënt of er bijzonderheden zijn. Dit duurt zo’n 2 uur. De ‘ziekenhuiskamers’ zijn helemaal niet gesteld op privacy en iedereen kan van elkaar horen waarom ze daar zitten. Er staan zo’n 8 bedden in een kamer. Ze hebben niet eens gordijnen, mannen en vrouwen zijn wel gescheiden.
Wij hebben een Nederlandse coach die vandaag weer vertrokken is, dus we stonden er voor ons gevoel alleen voor. We werden helemaal niet warm en open ontvangen door het ziekenhuispersoneel en hadden zelfs het gevoel dat ze ons uitlachten. We hadden ook geen idee waar we moesten zijn en wat we moesten doen. Onze coach had ze wel 10x verteld dat wij begeleid moesten worden, maar zij hebben daar dus geen gehoor aan gegeven.
Er kwam een jonge vrouw binnen die zwanger was, maar ze wist niet wanneer ze uitgerekend was en had krampen. Door middel van palpatie heeft de arts gevoeld hoe het kind lag, ik heb het ook mogen voelen. Verder heb ik het hartslagje van de baby ook gehoord d.m.v. een soortvan houten staafje. Ik heb ook gezien hoe ze bij haar gingen kijken of ze ontsluiting had, de arts vroeg of ik dat ook wilde, maar ik weigerde.
De arts wilde dat ik onder zijn toezicht een infuus zou aanbrengen bij een kindje, ik heb hem gezegd dat dit pas mijn eerste dag was en dat ik dit niet wilde. Hij forceerde mij wel voor mijn gevoel en wilde het bij mij doen zodat ik het kon voelen. Ik heb meerdere keren mijn grenzen goed moeten aangeven, omdat ze gewoon niet naar je luisteren. Het kindje was ook erg bang voor het infuus, maar dat interesseerde de arts niet. In Nederland is dit zo anders.
Ik heb gemixte gevoelens over mijn stage in dit ziekenhuis, omdat ik het vervelend vind om zo aan mijn lot overgelaten te worden. Ik denk dat hier wel veel uitdaging voor mij inzit, omdat je vaak je grenzen aan moet geven en omdat ik hier erg veel handelingen kan uitvoeren.
Aan het einde van mijn dag ( 16:00- 17:30 ), moesten wij verplicht in de kerk zitten, dit is voor al het ziekenhuispersoneel. Het duurde erg lang en het was er erg warm.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
