Laatste stagedag Mission Hospital

04-05-2019

Gisteren was mijn laatste stagedag in het Rang’ala Mission Hospital. Ik had niet verwacht dat ik in 5 weken tijd zo gehecht zou raken aan mijn collega’s en de werkplek. Ik heb in het begin erg veel moeite gehad met het wennen, omdat de gang van zaken hier voor mij een hele shock was. Daarbij was er ook een grote taalbarrière, de patiënten spreken vaak geen Engels en mijn collega’s spreken Engels met een accent wat moeilijk te verstaan is. Ondanks dit alles heb ik geleerd om mezelf duidelijk te maken bij de patiënten ( vaak met makkelijke Engelse woorden en gebarentaal ) en ben ik gewend geraakt aan het accent van mijn collega’s dus kon ik het makkelijker verstaan.

Na 3 weken ben ik dus ongeveer echt gewend geraakt, en nu is het mijn 5e en laatste week hier. Ik vind het oprecht heel jammer, ik was liever 3 maanden in dit ziekenhuis gebleven omdat ik nu gewend ben aan alles en ik voor mijn gevoel ook meer leer. Het ziekenhuis is sowieso al wat ingewikkelder en intensiever dan een verzorgingstehuis ( wat ik gewend ben ), dan ben ik uiteindelijk in het ziekenhuis gewend en moet ik weg en ergens anders opnieuw wennen. Ik heb nu een week vakantie, hierna begint mijn nieuwe stage in het grote Rusha Hospital. Daar heb je wel meerdere afdelingen en valt er erg veel te zien, maar het is heel groot, waardoor ik het wel spannend vind.

Ik heb in mijn 5 weken stagetijd wel erg veel geleerd in het Mission ziekenhuis. Ik heb vooral veel medicatie uitgezet, medicatie toegediend via het infuus, over tropische ziektebeelden geleerd, geïnjecteerd en ik heb zelfs bij een bevalling mijn collega mogen assisteren gisteren. De zwangere vrouw kwam binnen, en 5 minuten later is ze bevallen. Het was wel even ons adem inhouden, omdat het kindje niet huilde. Het kan dan zijn dat het kind vruchtwater heeft ingeslikt of dat het kind geen zuurstof krijgt door een reden ( we houden het hartje wel in de gaten voordat de vrouw gaat persen, zodat je wel zeker weet dat het kindje leeft )

In Kenia doen de verpleegkundige de bevallingen, in het begin vond ik dit erg raar en niet verantwoord, maar nu heb ik gezien dat ze er echt veel kennis over beschikken en het goed doen. Er is gewoon een groot verschil tussen de verpleegkundigen hier en in Nederland, maar ik vind dat ze hier hun werk ook goed doen. Ze doen hun best met wat ze hebben en staan open voor het leren van nieuwe dingen. Wat ik wel gemerkt heb is dat ze het lastig vinden om met oude mensen om te gaan, ik heb het geluk dat ik hier veel ervaring mee heb omdat ik zelf een bijbaantje heb in de ouderenzorg, en eigenlijk al mijn stages tot nu toe met ouderen was.

Er was dus een zuster ( van 83 jaar ), ze wilde opstaan maar het lukte haar niet echt omdat ze slecht ter been is. Ze vroeg om hulp van mij en mijn Keniaanse collega, ik tilde haar op zoals ik het geleerd heb ( onder de oksel ondersteunen met mijn arm ) maar mijn collega begon te trekken aan haar arm. Ik vertelde haar achteraf dat ze het beter kon doen zoals ik het deed omdat ze de patiënt zo pijn kan doen of de arm uit de kom kan raken. Ze bedankte mij voor de uitleg, dit zegt wel weer dat ze openstaan voor kennis en ontwikkeling.

Gisteren ben ik ook nog met mijn collega naar de markt geweest om rijstzakken en vlees te halen voor het weeshuis, dit was ook een hele ervaring. We zijn met de bus gegaan, het was niet heel ver. Het was echt een lokale markt, met van alles. Ik vond dit zo interessant om te zien omdat ik echt het binnenland en de armoede heb gezien daar. Het was ook aan het regenen en alles werd modder. Veel mensen liepen ook zonder schoenen, ik vond het zo zielig. Als ik dan kijk naar mijn schoenenkast thuis schaam ik me. Wij hebben het zo goed, maar omdat we geen échte armoede zien in Nederland, zijn we gewend aan de welvaart en luxe. Het is goed om stil te staan bij wat je hebt, om het zo te kunnen waarderen.

Verder ben ik een aantal dagen geleden naar een schooltje geweest om daar de kinderen te behandelen met Jiggers. Jiggers zijn zandvlooien die onder de teennagels en in de voet gaan zitten en het vlees opeten. Er waren echt kindjes die heftige voeten hadden, ik vond het lastig om te zien, omdat ik weet dat dit met 1 behandeling van mij niet overgaat en er ingegrepen moet worden. Vaak hebben ze gewoon geen geld om dan naar het ziekenhuis te gaan.

Voordat ik naar Nederland vertrek ( over 7 weken ) ben ik van plan om nog een keer langs te gaan om te behandelen, en meer medicatie kan kopen zodat de leraren de kinderen ook vaker gaan behandelen. Ook wil ik dan dichtje schoentjes kopen voor een aantal kinderen, zodat de Jiggers de kans niet krijgen om de bloten voeten te bereiken.