Laatste week Kenia

Het is alweer bijna tijd om naar huis te gaan voor mij, aan de ene kant vind ik het erg jammer omdat ik erg heb genoten van mijn tijd hier. Aan de andere kant denk ik dat het ook tijd is om naar huis te gaan, omdat ik mijn familie en vrienden weer wil zien. Ik heb eigenlijk geen heimwee gehad, maar dit komt denk ik vooral omdat ik elke dag ( soms een paar keer per dag ) met mijn moeder heb gebeld.

Deze week heb ik op de mental clinic gewerkt, dit was een erg bijzondere ervaring. Op dinsdag komen alle gevangenen langs die een mentaal probleem hebben. Vaak lopen ze deze ook op in de gevangenis zelf, omdat het er erg heftig is. Het waren wel meer dan 100 gevangenen, met misschien in totaal 10 bewakers, de bewakers droegen ook geen wapen of iets. Dit was best een eng idee, omdat de gevangenen dus eigenlijk zo konden uitbreken als ze dat zouden willen ( al hadden ze wel handboeien om ). Het kan voor een client dan ook een hele dag wachten zijn, omdat het erg druk is.
De psychiater kwam ook niet opdagen, waardoor de verpleegkundige gewoon zijn taken overnam ( medicijnen uitschrijven, diagnoses stellen etc. ) erg bijzonder. Wij zaten in een klein kamertje, met daarin de gevangene, 2 bewakers, de verpleegkundige en ik. We werden wel heel de tijd gestoord, omdat er gewoon random mensen binnen kwamen lopen elke keer. Ook werd mij voordat wij begonnen met werken, veel uitleg gegeven over bepaalde signalen die een cliënt kan afgeven, en wat deze dan betekenen. Ik heb veel gezien dat de cliënt geen oogcontact wilde maken, en hele korte antwoorden gaf. De verpleegkundige noemt dit dan manipuleren. Ze probeert de antwoorden dan eigenlijk uit hem te gillen, ik vond dit ook erg bijzonder om te zien.
Ook is het zo dat in Kenia mentale ziektes nog niet erg erkent worden, en is het eigenlijk nog een taboe. Veel Kenianen denken dat iemand die ‘raar/anders’ is, bezeten is. Gelukkig wordt het een onderwerp wat al steeds vaker besproken wordt.

Op donderdag heb ik ook een erg interessante en leerzame dag gehad. Er kwam een professor van de universiteit die ons ( meer dan 20 geneeskunde studenten en ik ) erg veel heeft uitgelegd. Ik moet zeggen dat ik bepaalde dingen die hij deed niet erg goed vond. Hij vroeg bijvoorbeeld aan een cliënt: ‘’Zijn er nog andere mensen in je familie die mentaal ziek zijn, zoals jij?’’ Dat zoals jij kon hij wel weglaten, ik vond dat echt heel erg beledigend. Maar verder heb ik wel erg veel van deze professor geleerd, hij liet eerst de cliënt het woord doen over waar hij last van had, daarna liet hij ons zelf nadenken en gaf hij het antwoord met uitleg.

Ik vond het ook wel bijzonder dat wij met 25 studenten in een klein kamertje zaten, met de professor en de cliënt, de cliënten waren vaak erg verlegen en terughoudend, wat ik erg begrijp. Je stelt je namelijk erg kwetsbaar op, en er zijn dan 25 mensen die erg actief naar je luisteren, ik denk dat je je dan niet erg vrij en veilig voelt om alles te vertellen waardoor de arts ook minder te weten komt en dit uiteindelijk ten koste gaat van je behandeling. In Nederland vinden wij privacy erg belangrijk.